Ne zaman hayatın akıp giden temposuna yetişemesem, omuzumdaki sorumluluklardan yorulsam, kendimi çocukluğuma dönmeye çalışırken bulurum. İnsanların genelinde var olan bu durumun nedenini merak ediyorum. Acaba çocukken üstümüzdeki sorumlulukların olmayışı mı, sevdiğimiz insanlarla geçirdiğimiz güzel zamanlar mı, yoksa yaptığımız yanlışların anlayışla karşılanması mıdır sebebi?

Sevgi, aidiyet ve içsel dönüşümün izlerini taşıyan bu şiirde, okuyucuyu duygularla yoğrulmuş bir iç konuşmanın derinliğine davet ediyoruz. Adeta fırtına sonrası sığınılan bir liman gibi, kelimelerle örülmüş bir bağın öyküsüne sığınmanızı diliyoruz.

Yalnızlık, insanlık ve evrensel sevgi üzerine kurgulanan bu metaforik kısa hikâyede, bir adamın yıldızlara uzanan içsel yolculuğunu, ailesiyle kurduğu bağları ve nihai yüzleşmesini keşfedin. Ruhsal yalnızlıktan kurtuluşa uzanan dokunaklı bir anlatı.

Şu an birçok evde ebeveynlerinin kavgasına şahit olmak istemedikleri için, bir yerlerde saklanmış, bu kâbusun bitmesini bekleyen küçük bir beden var. Bunlardan birisi de o idi. Odasında artık her bir detayına hâkim olduğu kavganın bitmesini bekliyordu ve işte aşina olduğu o sesi duydu! Babası yine bir şeyler kırıyordu ve bu sese annesinin ağlayışları babasının ise öfke dolu sesi karışmıştı.

Adamın yanında bir anakadın. Saçları kızıl. Yüreği, yüzünde koca bir yara. Koca bir öfke avuçlarında. Hem ağlıyor hem kanıyor. Bereketana. Anadolulu kibele. Ya da Sümerlerin son anakadını.

Günler hızla geçerken şunu da sormak gerekiyor, acaba geçip giden gelecek midir? Dün diye arkamızda bıraktığımız şey aslında yarın olabilir mi? Modern insanın su yüzüne vuran trajedisidir geleceksizlik. Yarın dediğimiz şey aslında dünümüzdür ve şimdi ise bu acı gerçeğin yaşandığı can sıkıcı bir durumdan ibarettir.

Bazen biz gerçek değiliz, bazen bizden başka gerçek mümkün değil. Değişmeyen tek bir şey var; ne olursa olsun bir şey duyuyor olmak.

Savaş hep başkalarıyla mı olur, insan kendi kendisiyle savaşamaz mı? Ben savaşıyorum. İçimde büyük bir savaş var. Ben bu savaşta seyirciyim.

Erdal Erzincan'ın başarısında en önemli özelliği, kendisinin bir benzerini karşısında yaratıp sizinle kurduğu göz temasında gizlidir.

Televizyonun karşısındaki köşe tamlamasıyla başlayan bu kitapta, başlar başlamaz kendimizi ütopik bir evrene bıraktığımızı anlıyoruz.

Tür olarak hikâye, bir insanın hikâyesidir. Roman ise birden fazla insanın hikâyesini tek olay örgüsünde bütünler.

Senfoni, onun şiirinin en belirgin özelliği. Şiirini hem içerik hem de düşünsel anlamda; yerelden ulusala, ulusaldan evrensele taşımış.

Sen kimsin? Kimin hayatını yaşıyorsun? Kaldır kafanı bak hayatına, yaptıklarına. Gerçekten istediğin hayatı mı yaşıyorsun?

Ben o gece o karanlığın içinde kayboldum. Ben o gece kendimi sonu olmayan karanlıklara teslim ettim.

Nereden geldiğini bilmediği bir konforu vardı Selim’in. Sanırım Selim bir burjuvaydı. Ama Selim'e kalsa ''Ne borcu abi?'' derdi.

İstisnasız her roman, trajedi üzerine kurulur. Her trajedi belli bir görünüme sahiptir. Trajedi, hayatımızın bir parçasıdır.

Annelik... Ah! Kalbin sürekli titremesi ve anne olmadan önce korku nedir bilmeyen bir savaşçının değişimidir.

Metafizik, düşüncenin kendi üzerine dönüşleriyle birlikte içeriğine hapsolmasına dayanır. Metafiziğin döngüsünden yapısöküm ile çıkılabilir.

2024 yılını yavaş yavaş geride bıraktığımız bugünlerde, acaba ruhumuzu yeterince hissedebildik mi? 2025 ne yazık ki gümbür gümbür gelmiyor.

Mucize nedir sorusunun cevaplarını sürekli düşünüp durdum. Etraflıca baktığımda, Mucize’nin birçok açıdan tanımı yapılabilir diyorum.