Bazı sabahlar vardır, güneş doğar ama içimize düşmez. İçeride bir yer karanlık kalır. 10 Kasım sabahı, işte tam da o sabahlardandır. Şehrin üzerine görünmez bir hüzün serpilir. Sokaklarda aynı telaş, aynı ayak sesleri, aynı yaşam akışı vardır ama o sabah hiçbir şey tam olarak aynı hissettirmez. Sanki cümleler daha yavaş kurulur, adımlar biraz daha yumuşak basılır yere.

İnsan, mucizeyi çoğu zaman uzaklarda arar. Kimi zaman göğe kaldırdığı bakışlarıyla, kimi zaman yere yıldızlardan düşecek bir işarette arar mucizeyi. Oysa mucize, göklerden değil; çoğu zaman kalbin en sessiz, en kuytu köşesinden gelir.

Kalbiniz kırık fakat hala aşıksanız, kendinizden ödün vermekten yorgun düşmüşseniz bu şiir sizi anlatıyor demektir.

Bir zamanlar Ankara... Hava kar, buz, don. Tenha; dişleri gıcırdatan bir soğuk. Ankara yine gri, boş bir yığın. Düzenin efendisi, bürokrasinin gölgesi. Sokağın başında ansızın bir yelkenli belirdi. Elinde fırça, kafasında kalem; okumuş yazmış da o biçim bir âdem.

Sonbahar, insanın ruhuna işleyen bir suskunluktur bence. Sararan yaprakların hışırtısında, gökyüzündeki solgun güneşte, serin rüzgârın tenimize dokunuşunda bir mesaj saklıdır: ‘’Yavaşla! Acele etme! Kalbini dinle!’’

Günümüzde kalem kâğıda ya da klavye ekranına uzanan hemen herkes kendini “yazar” ilan edebiliyor. Sosyal medyada birkaç satır karalayan, bir blog açıp peş peşe kelimeler dizen kimseler, yazının aslında ne demek olduğunu çoğu zaman göz ardı etmektedir. Oysa yazmak, yalnızca harfleri yan yana getirmekten ibaret değildir; yazmak, düşüncenin süzülmüş hâlini, duygunun işlenmiş biçimini, kelimelerle estetik bir düzen içinde buluşturmaktır.

Şimdi kendime ait kıldığım bir sokak lambasının altında birazdan gerçekleşecek olan felaketi bekliyorum. Bu şehri yerle bir edecek olan felaketi. Biliyorum, az kaldı. Bu gerçeği sadece ben de değil, içinde bulunduğum bu şehir de biliyor olacak ki gelecek olan bu felaketi; yok oluşun habercisi olan sessizlikle karşılıyor. Sessizlik ve karanlık. Bu felaketin kapanmayan izlerini oluşturacak ve bu şehri yok edecek olan tek gerçek.

Gaye Boralıoğlu tarafından yazılan, 2018 yılında ilk baskısının yapıldığı bu kitap hakkında konuşmak biraz zor fakat daha zor olan bir şey varsa o da konuşmamak. Yalnızlık, erkeklik, babalık, evlatlık, kocalık, ihanet gibi birçok olguya 275 sayfa içinde yer verilen bu kitapta, yazarımız bütün hünerlerini göstermiş.

Umut ve çaresizlik arasında sıkışıp kaldınız mı? Bir otel odasındasınız ve içinizden yardım çığlıkları mı atıyorsunuz? O halde bu edebi metni okumalı ve ruhsal yolculuğunuza hemen başlamalısınız.

Bugünkü şiirimiz Can Revanım, romantik şiir severleri kalbinden vuracak cinsten. Bu şiiri okurken özel betimlemelerden çok etkileneceksiniz.

Ne zaman hayatın akıp giden temposuna yetişemesem, omuzumdaki sorumluluklardan yorulsam, kendimi çocukluğuma dönmeye çalışırken bulurum. İnsanların genelinde var olan bu durumun nedenini merak ediyorum. Acaba çocukken üstümüzdeki sorumlulukların olmayışı mı, sevdiğimiz insanlarla geçirdiğimiz güzel zamanlar mı, yoksa yaptığımız yanlışların anlayışla karşılanması mıdır sebebi?

Sevgi, aidiyet ve içsel dönüşümün izlerini taşıyan bu şiirde, okuyucuyu duygularla yoğrulmuş bir iç konuşmanın derinliğine davet ediyoruz. Adeta fırtına sonrası sığınılan bir liman gibi, kelimelerle örülmüş bir bağın öyküsüne sığınmanızı diliyoruz.

Yalnızlık, insanlık ve evrensel sevgi üzerine kurgulanan bu metaforik kısa hikâyede, bir adamın yıldızlara uzanan içsel yolculuğunu, ailesiyle kurduğu bağları ve nihai yüzleşmesini keşfedin. Ruhsal yalnızlıktan kurtuluşa uzanan dokunaklı bir anlatı.

Şu an birçok evde ebeveynlerinin kavgasına şahit olmak istemedikleri için, bir yerlerde saklanmış, bu kâbusun bitmesini bekleyen küçük bir beden var. Bunlardan birisi de o idi. Odasında artık her bir detayına hâkim olduğu kavganın bitmesini bekliyordu ve işte aşina olduğu o sesi duydu! Babası yine bir şeyler kırıyordu ve bu sese annesinin ağlayışları babasının ise öfke dolu sesi karışmıştı.

Adamın yanında bir anakadın. Saçları kızıl. Yüreği, yüzünde koca bir yara. Koca bir öfke avuçlarında. Hem ağlıyor hem kanıyor. Bereketana. Anadolulu kibele. Ya da Sümerlerin son anakadını.

Günler hızla geçerken şunu da sormak gerekiyor, acaba geçip giden gelecek midir? Dün diye arkamızda bıraktığımız şey aslında yarın olabilir mi? Modern insanın su yüzüne vuran trajedisidir geleceksizlik. Yarın dediğimiz şey aslında dünümüzdür ve şimdi ise bu acı gerçeğin yaşandığı can sıkıcı bir durumdan ibarettir.

Bazen biz gerçek değiliz, bazen bizden başka gerçek mümkün değil. Değişmeyen tek bir şey var; ne olursa olsun bir şey duyuyor olmak.

Savaş hep başkalarıyla mı olur, insan kendi kendisiyle savaşamaz mı? Ben savaşıyorum. İçimde büyük bir savaş var. Ben bu savaşta seyirciyim.

Erdal Erzincan'ın başarısında en önemli özelliği, kendisinin bir benzerini karşısında yaratıp sizinle kurduğu göz temasında gizlidir.

Televizyonun karşısındaki köşe tamlamasıyla başlayan bu kitapta, başlar başlamaz kendimizi ütopik bir evrene bıraktığımızı anlıyoruz.