İçimdeki Savaş: Çocukluğum ve Karanlığım

İnsanın Kendi ile Kavgası, Bir Nevi İç Savaşı

İçimdeki Savaş

Savaş hep başkalarıyla mı olur, insan kendi kendisiyle de savaşamaz mı? Ben savaşıyorum. İçimde büyük bir savaş var. Bir tarafta en küçük şeylerden bile mutlu olmasını bilen, düşmanına bile merhamet gösteren, daima gülümseyen, sevdiklerine sıkı sıkıya bağlı bir kız çocuğu, diğer tarafta ise kendini mutsuzluğun hüküm sürdüğü bir dünyaya mahkûm eden, sırtında sevdiklerinin bıçak izini taşıyan, merhameti iliklerine kadar sömürülmüş, acısını gülüşünün arkasına saklamış karanlık tarafım. Çocukluğum ayağa kalkmamı isterken karanlık tarafım artık dinlenmemi istiyor. Onlar, kendi cephelerinde savaşın başlamasını beklerken ben ruhen savaşın tam ortasında bedenen ise savaşa en yakın köşede bekliyorum. Evet, ben bu savaşta seyirciyim.

Sessiz Çığlıklar Yüksek Kahkahalar

Gözlerim çocukluğumu buldu. O benim için mücadele ediyor. Pes edemezsin, senin gözlerindeki ışık sönemez. Sen, sen düştüğünde bile kahkahalar atan o kişisin. Yapma bunu bize. Bizi karanlığa mahkûm etme. Hem sen karanlıktan korkarsın ki. Ayrıca bana verdiğin bir söz var. Hani hayallerimizi gerçekleştirecektin. Çocukluğuna verdiğin bu sözü gerçekleştirmeden nasıl gidersin? Nasıl yüz üstü bırakırsın onu? Yapma bunu bize diye haykırıyor. Sesi o kadar çaresiz ki. Sonra gözlerim karanlık tarafımı buldu. Gözleri çoktan pes etmiş gibi bakıyordu. Evet o bizden vazgeçmişti. Gözlerim dudaklarına kaydı. Ve sonra kulaklarımda şu sözler yankılandı. Sence de çok fazla yorulmadık mı? Gel bitirelim bu yorgunluğu. Hem artık acılarını gizlemek için gülmek de zorunda kalmazsın. İstediğin kadar kendine ağlayabilirsin. Bak, hâlâ yutkunmakta zorlanıyorsun. Kalbin acıyor çünkü. Gel bitirelim bu savaşı. Dinlen artık. Zaten hayat bizim için çok zor. Yapamıyoruz sen de görüyorsun. Her gün biraz daha yara almaktansa bugün bütün yaramızı alıp son verelim. Kulaklarımı ikisine de kapatmak istiyorum çünkü iki tarafta çok haklı. Haklı olmaları ise canımı acıtıyor.

İç Savaş Yaşayan Bir Kadın

Savaşın Son Perdesi

Evet, bir tarafta gerçekleşmesi için mücadele ettiğim hayallerim var diğer tarafta ise hayallerimi gerçekleştirmek için yorgun olan bedenim. Ve ortada elleri hiçbir şey duymamak için kulaklarını sımsıkı kapatan ben. Fakat çok geç olduğunu biliyorum çünkü bu savaş çok önceden başlamıştı. Ve bu sürede iki taraf da çok ağır darbeler almıştı ve almaya da devam ediyor. Çocukluğum dizlerinin üzerine düştü. İşte o an onunla göz göze geldim. Gözleri adeta mücadele etmem için yalvarıyordu. Yapma diyordu sanki. Ve gözlerini benim üzerimden çekip yanında ayakta bekleyen karanlık tarafıma baktı. İşte o an karanlık tarafımla göz göze geldik. O ise kahkahalar atıyordu. Canı çok acıyordu değil mi? O sadece canı çok acıdığında bu kadar yüksek sesle kahkaha atardı. Onun gözleri ise durmam gerektiğini söylüyordu. Dur diyordu dur! İki tarafta acı çekiyor. Gel pes edelim diyordu. Hâlbuki savaşmak isteyen o değil miydi, Neden şimdi durmamı istiyor? Sanırım çocukluğuma merhamet göstermeye başlamıştı. Ama artık çok geç. Bu savaşın kesinlikle bir galibi olacak. Yıllar önce başlayan bu savaş bugün son bulacak. Çok yoruldum artık. İçimde bitmek bilmeyen bu savaş yıllar geçtikçe beni de bitiriyordu. Rahat bir uyku uyumayalı çok uzun zaman oldu. Ama bu akşam yastığa kafamı rahat koymak istiyorum. İkisini de orda bırakıp arkamı döndüm. Evet ikisinde de sırtımı dönüp onları uzaktan izleyecektim. Fakat o sırada hiç beklenmedik bir şey oldu. Karanlık tarafım çocukluğuma elini uzattı. Barış imzalamışlardı değil mi? Ben sırtımı döndüğüm anda barış imzalanmıştı. Peki ama şimdi ne olacaktı?