Beyaz şehir Belgrad'ın Balkan ruhunu modern Avrupa esintisiyle yaşayın. 3 günlük rota: Kalemegdan'dan Pobednik'e, hareketli Cumhuriyet Meydanı'ndan loş ve etkileyici St. Michael Katedrali'ne eşsiz bir yolculuk.

Oyunculuk, insan ruhunun ve davranışlarının sahne ya da kamera önünde yeniden yaratılması sanatı olarak tanımlanabilir. Bir karakterin inandırıcı bir şekilde canlandırılması, sadece doğuştan gelen yetenek ile değil, kökleri derin felsefelere dayanan sistematik yaklaşımlar ve teknikler ile mümkün olmaktadır.

İçten söylenen her söz, her küçük jest, sandığımızdan çok daha değerlidir. Belki de yaşadığımız yeri, içinde bulunduğumuz toplumu daha güzel bir hale getirmek için ihtiyacımız olan tek şey, bu küçük ama içten şeyleri unutmamaktır.

Onu ve onun kurduğu bu ülkeyi yaşatıyor olmanın mutluluğu ama onu görememiş olmanın hüznüyle Saygıyla ve Rahmetle Anıyoruz.

Bazı sabahlar vardır, güneş doğar ama içimize düşmez. İçeride bir yer karanlık kalır. 10 Kasım sabahı, işte tam da o sabahlardandır. Şehrin üzerine görünmez bir hüzün serpilir. Sokaklarda aynı telaş, aynı ayak sesleri, aynı yaşam akışı vardır ama o sabah hiçbir şey tam olarak aynı hissettirmez. Sanki cümleler daha yavaş kurulur, adımlar biraz daha yumuşak basılır yere.

Kült film, gişeden çok bellekte yaşar; “kült filmler listesi” dediğin şey, hafızanın kendi şehir planıdır: Sokaklarına replikler adını verir, köşelerini sahnelerle işaretler, meydanlarına müzikler yerleşir.

Barış Manço’nun “Dönence” adlı unutulmaz eseri, yalnızca müzikal bir başyapıt değil, aynı zamanda insanın iç dünyasını, umutla bekleyiş arasındaki o ince çizgiyi anlatan felsefi bir semboldür. Bu yazı, hem coğrafi hem de metaforik anlamda “dönence” kavramını ele alarak, insan yaşamının döngüsel yapısına derin bir bakış sunuyor.

''Bir millet yeniden doğarken, en derin izleri sessizce atanlar kadınlardı. Cumhuriyet’in temeli, onların alın teriyle, dualarıyla ve vazgeçmeyen yürekleriyle atıldı. Her adımda bir annenin sabrı, bir kız çocuğunun umudu vardı. Bir ulus yeniden nefes alırken, o nefesin ritmini kadınların kalbi tuttu.''

Fârâbî ifadesi, Muallim-i Sânî’nin mensubu olduğu vilayeti temsil etmekte olup “Fârâblı” anlamına gelmektedir. -Fârâb şehri, günümüzde Kazakistan sınırları içinde Otrar civarında bulunmaktadır. Ayrıca bu vilayete yetişmiş başka alimlerin de bulunmasından dolayı kendisine “Ebu Nasr” künyesi verilmiştir.

İnsan, mucizeyi çoğu zaman uzaklarda arar. Kimi zaman göğe kaldırdığı bakışlarıyla, kimi zaman yere yıldızlardan düşecek bir işarette arar mucizeyi. Oysa mucize, göklerden değil; çoğu zaman kalbin en sessiz, en kuytu köşesinden gelir.

Kalbiniz kırık fakat hala aşıksanız, kendinizden ödün vermekten yorgun düşmüşseniz bu şiir sizi anlatıyor demektir.

Bir zamanlar Ankara... Hava kar, buz, don. Tenha; dişleri gıcırdatan bir soğuk. Ankara yine gri, boş bir yığın. Düzenin efendisi, bürokrasinin gölgesi. Sokağın başında ansızın bir yelkenli belirdi. Elinde fırça, kafasında kalem; okumuş yazmış da o biçim bir âdem.

Sonbahar, insanın ruhuna işleyen bir suskunluktur bence. Sararan yaprakların hışırtısında, gökyüzündeki solgun güneşte, serin rüzgârın tenimize dokunuşunda bir mesaj saklıdır: ‘’Yavaşla! Acele etme! Kalbini dinle!’’

Yalnızlık, kaçınılması gereken bir boşluk değil, içsel dünyamızı keşfetmek için bir davet olabilir. Unutmayın ki en derin bağlar, önce kendimizle kurduğumuz bağlardır. Dışarıdaki kalabalığın peşinden koşmak yerine, kendi iç sesimizi dinlemeye başladığımızda, gerçek bağlantıların kapıları da açılacaktır.

Günümüzde kalem kâğıda ya da klavye ekranına uzanan hemen herkes kendini “yazar” ilan edebiliyor. Sosyal medyada birkaç satır karalayan, bir blog açıp peş peşe kelimeler dizen kimseler, yazının aslında ne demek olduğunu çoğu zaman göz ardı etmektedir. Oysa yazmak, yalnızca harfleri yan yana getirmekten ibaret değildir; yazmak, düşüncenin süzülmüş hâlini, duygunun işlenmiş biçimini, kelimelerle estetik bir düzen içinde buluşturmaktır.

Modern hayatın ritmi gittikçe hızlanırken doğayla bağ kurmak yalnızca bir “kaçış” değil, giderek bir zorunluluk hâline geliyor. Her gün binlerce uyarana maruz kalan zihnimiz, bir ağacın gölgesinde, bir ateşin başında, çıplak ayakla bastığımız bir taş zeminde “yeniden var olmayı” hatırlıyor.

Şimdi kendime ait kıldığım bir sokak lambasının altında birazdan gerçekleşecek olan felaketi bekliyorum. Bu şehri yerle bir edecek olan felaketi. Biliyorum, az kaldı. Bu gerçeği sadece ben de değil, içinde bulunduğum bu şehir de biliyor olacak ki gelecek olan bu felaketi; yok oluşun habercisi olan sessizlikle karşılıyor. Sessizlik ve karanlık. Bu felaketin kapanmayan izlerini oluşturacak ve bu şehri yok edecek olan tek gerçek.

Franco sonrası İspanyol sineması özgürleşti; Madrid Hareketi (La Movida Madrileña) sayesinde toplumsal, kültürel ve cinsel tabular yıkıldı, ifade özgürlüğü ve bireysel kimlikler görünür hâle geldi. Bu yeni ortamda Pedro Almodóvar sinemasına damgasını vurdu. Franco döneminden kalan cinsel, ulusal, kültürel ve dini kimlikleri yeniden şekillendirerek, kadın merkezli, renkli ve melodramatik bir sinema dili geliştirdi.

Armstrong söz konusu kitabında; tarihsel bakımdan insanlığın evrimini ve  mitler yoluyla bağdaşmasını anlatmaktadır. Kitapta bahsi geçen mitler, efsaneden çok insanın deneyimini temsil etmekte ve toplumun anlam arayışına ışık olmaktadır.

Gaye Boralıoğlu tarafından yazılan, 2018 yılında ilk baskısının yapıldığı bu kitap hakkında konuşmak biraz zor fakat daha zor olan bir şey varsa o da konuşmamak. Yalnızlık, erkeklik, babalık, evlatlık, kocalık, ihanet gibi birçok olguya 275 sayfa içinde yer verilen bu kitapta, yazarımız bütün hünerlerini göstermiş.