Bir Sokak Lambası

Bir Sokak Lambası

Ben Bir Şehre Aittim

Güneşinde ısındığım, yağmurunda ıslandığım, rüzgarının tenimi okşamasına izin verdiğim... O kadar çok bana aitti ki sessizliği acımı haykırıyor, karanlığı zayıflığımı gizliyordu. Ya da ben öyle sanmıştım... Oysa her şey basit birer yalandan ibaretmiş. Kusurlarımı örttüğünü sandığım karanlık, gerçekleri saklamak için bana kollarını açarken; acımı paylaştığını düşündüğüm sessizlik ise diğer bütün sesleri bastırmak için bu kadar haykırıyormuş.

Felaketin Başlangıcı

Şimdi kendime ait kıldığım bir sokak lambasının altında birazdan gerçekleşecek olan felaketi bekliyorum. Bu şehri yerle bir edecek olan felaketi. Biliyorum, az kaldı. Bu gerçeği sadece ben de değil, içinde bulunduğum bu şehir de biliyor olacak ki gelecek olan bu felaketi; yok oluşun habercisi olan sessizlikle karşılıyor. Sessizlik ve karanlık. Bu felaketin kapanmayan izlerini oluşturacak ve bu şehri yok edecek olan tek gerçek. Sessizliğin ve karanlığın hüküm sürdüğü bu şehirde, tenimde hissettiğim basit bir rüzgardan ibaret değil. Bu şehrin finalini yazacak olan fırtınanın en asi darbeleri. Bu darbelere karışmış olan ıslaklık ise gözyaşlarımı saklamak için bana eşlik eden yağmurdan başkası değil.

Ve beklenen an! Felaket başladı.

Gözlerimin önünde bir sokak lambası yıkıldı. Sonra bir tanesi daha. Ve diğeri de. Sokak karanlığa bürününceye kadar bu şekilde devam etti. Ve asıl son. Bütün yaşanmış anılarla birlikte bir sokak daha yok oldu. Oysa hepsi güzel anılardan ibaretti. Mesela karşıdaki sokak lambası bana ilk sarıldığı yerdi. Onun yanındaki, beni sevdiğini söylediği ilk yer. Çaprazımdaki ise ilk ağladığımız, gözyaşlarımızın birbirine karıştığı ve ne zaman karanlığa düşsek ışığına sığındığımız tek sokak lambasıydı. Fakat aralarında en özel olanı; altına sindiğim, hayatımın tek gerçeği olan bu sokak lambası. Çünkü yazarın elinden kalemi alıp finali değiştiren ondan başkası değildi. Ya da gerçeklerin yüzüme tokat gibi indiği, her şeyimi: sevgimi, aşkımı, öfkemi, hayallerimi, geleceğimi hatta kendimi bile kaybettiğim yer buradan başkası olamazdı.

Yalnızlık ve Gri Tema

Bırakmamak...

Ben, gördüğü en ufak bir ilgiyi sevgi sanıp yıllarını tek bir kişiye adayarak hayatını mahveden hikayenin asıl karakteriyim. Bizim hikayemizin ilk satırları bir sokak lambasının altında yazılmıştı ve bir sokak lambasının altında ise son buldu. Bu gece karanlık sadece gökyüzünü değil bizi de esareti altına aldı . Ve ben, bir sokak lambasının altında sana aşık olan, seni sevdiğini söyleyen ben; seni aynı yerde, yine bir sokak lambasının altında her şeyinle geride bırakıyorum.

Bırakamadım. Evet, gittim. Hem de geri dönmemek üzere. Ama bırakamadım. Okuduğum her kitabın satırlarında, seslendirdiğim her şiirin mısralarında, dinlediğim her şarkının nakaratında hala seni arıyorum. Senden bir iz, bir mesaj... Bazen en çok sevdiğin şarkıyı açıp tekrar tekrar dinliyorum. Ne hissetmiş olabileceğini düşünüyorum. Sonra sinirlenip aniden kapatıyorum. Sana değil bu öfkem, yanlış anlama. Kendime. Benden, ben varken gitmiş birisinde hala kalmaya olan isteğime. Oysa biz diye bir şey yoktu. Bitmişti. Bitmiştik. Geride sadece sen ve ben kalmıştık. Fakat unutmak o kadar da kolay değilmiş. Her geçen gün biraz daha farkına varıyorum bunun. Ve farkına vardığım bu gerçekte biraz daha kayboluyorum. Artık eskiden yapmayı çok sevdiğim şeyleri yapmıyorum mesela. Ya da belki de onları değil de, onları birlikte yaptığım kişiyi seviyordum. Bilmiyorum. Hem zaten ben bu aralar hiçbir şeyi bilmiyorum ki. Kim olduğumu bile. Gerçi ben kimdim? Sensiz benim ne anlamım vardı? Yokmuş. Hiçbir anlamım yokmuş. Ve ben bugün bir gerçeğin daha farkına vardım. O sokak lambasının altında sadece seni değil, kendimi de yok etmişim...