Kalbiniz kırık fakat hala aşıksanız, kendinizden ödün vermekten yorgun düşmüşseniz bu şiir sizi anlatıyor demektir.

Bir zamanlar Ankara... Hava kar, buz, don. Tenha; dişleri gıcırdatan bir soğuk. Ankara yine gri, boş bir yığın. Düzenin efendisi, bürokrasinin gölgesi. Sokağın başında ansızın bir yelkenli belirdi. Elinde fırça, kafasında kalem; okumuş yazmış da o biçim bir âdem.

Sonbahar, insanın ruhuna işleyen bir suskunluktur bence. Sararan yaprakların hışırtısında, gökyüzündeki solgun güneşte, serin rüzgârın tenimize dokunuşunda bir mesaj saklıdır: ‘’Yavaşla! Acele etme! Kalbini dinle!’’