Sonbaharın Kalbinde

Sonbahar

Sonbahar…

Ruhumuzun derinliklerindeki suskunluk.

Sonbahar, insanın ruhuna işleyen bir suskunluktur bence.

Sararan yaprakların hışırtısında, gökyüzündeki solgun güneşte, serin rüzgârın tenimize dokunuşunda bir mesaj saklıdır:

‘’Yavaşla! Acele etme! Kalbini dinle!’’

Yazın koşturmacası bitmiş, kışın sert ayazı henüz kapımıza gelmemişken insana kendini hatırlatan mevsimin adıdır sonbahar.

Sanki doğa, parlak renklerini bir kenarda saklarken en mahrem renklerini sergiler sonbaharda.

Ağaçlar dallardaki yapraklarıyla bir bir vedalaşırken bizlere şunu söyler:

‘’Her şey vaktini bekler. Bırakmak da sevmek kadar değerli ve özeldir.’’

Yürürken sararmış yapraklara bastığınızda çıkan ses kalbin derinlerdeki hatıralar gün yüzüne çıkar.

Çocukluktaki saf neşemizi, eski bir aşkta yaşadığımız hayal kırıklarımızı…

Sonbahar, hatıralarımızın gün yüzüne çıktığı mevsimdir.

Sonbaharda gökyüzü bile bir başkadır.

Ne yaz aylarındaki kadar masmavi ne de kış aylarındaki kadar gridir.

Sonbahar aylarında gökyüzü hüznün rengini taşır.

Yağmur

Yağmurun Şefkati

Bir bakarsınız gri bulutların arasından solgun bir güneş size selam verir. Bir bakarsınız sonrasında aniden yağmur yağmaya başlar.

İnce ince yağan yağmur damlaları toprağı şefkatle öper.

Yağmurdan sonraki toprak kokusu insana umut verir. Yeniden doğmuş gibi hissettirir.

Sonbahar aynı zamanda şehrin en romantik hale dönüştüğü mevsimdir.

Kalbinizin bir yerinde saklı kalan özlemi, bir yerinde kavuşma umudunu taşır sonbahar.

Belki de bu yüzden aşk hikayelerinin en can alıcı bölümleri hep sonbaharda yazılır.

Gece olduğunda, sonbahar daha derin anlamlar taşımaya başlar.

Penceren içeri süzülen rüzgârla kapanan eski defterler açılmaya başlar.

Defterlerin arasında saklanan kurumuş güller, sararmış fotoğraf kareleri…

Hepsi içinizi cız etmeye yetecek güçtedir.

Sonbahar, kalbi; yeniden duyguları yaşamaya, yeniden kâğıt ve kaleme sarılmaya çağırır.

İçinizde sakladığınız sözcükler bu mevsimde daha kolay dökülür kaleminizden. Şairler en çok sonbaharda ilhamlarına kavuşur, yazarlar en çok sonbaharda içlerini dökerler kâğıtlara.

Kendi Derinliğimizi Fark Etmek

Çünkü bu mevsim, kendi derinliğimizi fark ettiğimiz mevsimdir.

Sonbahar…

Ne tam anlamıyla hüzün ne de tam anlamıyla sevinçtir.

O, iki duygunun birbirine karıştığı acımsı bir mevsimdir.

Ve insan her sonbaharda biraz daha kendini tanır.