Sıfırdan Başlamak

Sıfırdan Başlamak

"Bir yığın öfke... Elimde avucumda kalan başka bir şey yok. Sadece öfkem var,  o kadar... Ne yapacağım peki? Yeniden mi başlayacağım? Nasıl?"

Şaşkındı, korkuyordu, öfkeliydi. Bir yandan kaygılar tüm tuşlara basıyordu. Hepsine aynı anda, hepsine çok şiddetli. Hiç beklemediği zamanda yemişti golü. Her şeyi yoluna koydum dediği gün dünyası başına yıkılmıştı. Şimdi yeni bir dünya kurmak, hem de tek başına kurmak, yapabileceği bir şey değildi. Nasıl yapacaktı, yapabilir miydi?

"Off, ne çok soru..." dedi, bir sigara yaktı. Sigara içmezdi, ta ki o günlere kadar. İlk nefesini aldı, sigaraya baktı. "Demek insan böyle başlıyormuş sigaraya" dedi, ince bir gülümseme belirdi dudağında. Zihninden düşünceler geçiveriyordu. "Belki de yapabilirim, neden olmasın? Çok mu zor sıfırdan başlamak? Sanki ilk ben miyim terk edilen? Aldatılan?"  

Tanıdık geldi mi? Kaç kişiyiz bu şekilde hayal kırıklığına uğrayan? Kaç kişiyiz yarı yolda bırakılan? Hepimizin, kendimizin almadığı kararları yaşamaya mecbur olduğu bazı dönemleri vardır. Olaylar, birilerinin kararları üzerine oluşur, sahne kurulur, oyun oynanır ve perde kapanır. Siz ise köşede duran bir komodin gibi tek başınıza öylece tüm oyunu seyredersiniz. Sahne boşaldığında, ışık kapandığında da düşünmeye başlarsınız. Nasıl bunları yaşadım? Neden bunlar benim başıma geldi? Koskoca oyunda neden ben köşeye atılmış bir komodinim? 

Sıfırdan başlamak zor mu?

Çok zor

Sıfırda olmak zaten zor.

İkiydik, iyi bir ikiliydik.

Sen yine ikisin, bense sıfır.

Bir yığın öfke bana bıraktığın

Bir yığın pişmanlık ve 

Bir yığın keşke.. 

Şimdi anlıyorum

Olduğu kadardı her şey

Olması gerektiği kadardı

Ötesi yoktu

Ötesine gerek yoktu.

Vade dolduğunda vedalaşmak da kıymetli. Ancak biz bilmiyoruz vedalaşmayı. Biz kırmayı, dökmeyi, yakmayı, yıkmayı biliyoruz. Sonra da hayal kırıklıklarıyla dolu ruhumuzu birleştirecek bir yapıştırıcı arıyoruz. Aranan yapıştırıcı bazen bulunuyor, çoğu zaman ise bulunamıyor. Yarım yamalak devam ediyoruz. Hayat bu diyoruz. İnişleri, çıkışları, depremleri, selleri var. Yangınlarında kül olsan da tekrar en baştan başlamalısın diye telkin ediyoruz kendimize. Doğamız böyle. Hayatta kalma güdüsü işlenmiş bir kere kodlarımıza. Yine başlıyoruz az da olsa heyecanla. Umut diyorlar buna da. Belki bu sefer yıkılmaz umudu bize güç veriyor.

Yeniden başladım inşaata

Bu sefer çimentoya 

Saflığımı katmadım

Suyu, kara kuyumdan çektim

İçine kalbimden taşlar attım

Ellerimle karıştırıyorum

Duvarları örmeye başladım

Bu sefer zor yıkarsınız.

"E hadi başlayalım!" dedi kendi kendine, son nefesi çekti sigaradan ve küllüğe bıraktı izmariti...